Laat ik maar meteen open kaart spelen: meneer Hamersma en ik zijn niet van die zoetekauwen. Thuis snoepen we nauwelijks. En ook buiten de deur is de dessertkaart niet echt aan ons besteed. Zijn er dan geen uitzonderingen op de door ons zelf gecreëerde beperkingen?

Jawel, bij een restaurant met een eigen patissier of dessertspecialist laten we ons wel eens verleiden. Is dat snobistisch? Vinden wij niet. Maar al te vaak blijkt ‘het toetje’ immers niet meer dan een sluitpost die onder het motto ‘eind zoet, al goed’ lekker makkelijk in elkaar gefrutseld is. En dat vinden we de (calorische) zonde simpelweg niet waard. Liever lassen we zodoende vaak nog maar een extra gangetje ‘hartig’ in.

Ben ik dan wel de juiste persoon om Zoet genoeg van Alison Roman in de schijnwerpers te zetten? Zeker wel. Dat we niet of nauwelijks zelf desserts eten wil niet zeggen dat ik deze niet met plezier maak voor onze gasten. Zo bakte ik uit dit boek onder andere citroenroomtaart met zeezout, ouderwetse aardbeiencake en knapperig chocoladeshortbread. En toegegeven, voor de gezelligheid prikken we dan een vorkje mee. Overigens ook om te controleren of de door meneer Hamersma bedachte wijn er wel goed genoeg bij is…